Defibrylator AED

Co jest defibrylator AED?

Defibrylator AED (z ang. Automated External Defibrillator) czyli Automatyczny Zewnętrzny Defibrylator to urządzenie medyczne, którego zadaniem jest wyciszenie śmiertelnych zaburzeń rytmu serca.

Kiedy trzeba użyć defibrylatora AED?

Defibrylator AED należy użyć u wszystkich nieprzytomnych poszkodowanych, u których stwierdza się brak oddechu.

Czy użycie defibrylatora AED jest bezpieczne?

AED to w pełni bezpieczne urządzenie zarówno dla ratownika jak i poszkodowanego. W trakcie resuscytacji prowadzi ratującego przy pomocy poleceń głosowych. Jego budowa sprawia, że idealnie sprawdza się w warunkach miejskich nawet w rękach osoby bez przeszkolenia. Słowo defibrylator kojarzy się z zaawansowanym medycznym urządzeniem. Nic bardziej mylnego. Jest to małe, kompaktowe urządzenie zaprogramowane tak, aby w prosty sposób przeprowadzić ratownika przez całą akcję ratunkową.

Jak można wesprzeć projekt Budka Życia?

Udało nam się uzyskać 100% potrzebnej kwoty! Dziękujemy!

Fakty

Nagłe zatrzymanie krążenia (NZK) to nagły stan chorobowy, w którym dochodzi do zatrzymania czynności mechanicznej serca powodującego ustanie krążenia krwi. Następnie występuje wtórne zatrzymanie oddechu, a w konsekwencji dochodzi do nieodwracalnego uszkodzenia mózgu. Właściwym postępowaniem po rozpoznaniu NZK jest rozpoczęcie resuscytacji.

Badania prowadzone przez największe towarzystwa naukowe na świecie dowodzą, że 90% wszystkich nagłych zatrzymań krążenia (NZK) na świecie występuje w mechanizmie migotania komór.

Ważne! Musisz to wiedzieć!

Pamiętaj!

Według polskiego prawa jesteś zobowiązany udzielić pierwszej pomocy, ale jednocześnie udzielając jej jesteś uprzywilejowany i chroniony.

Art. 5. Szczególne uprawnienia osoby udzielającej pomocy lub podejmującej medyczne czynności ratunkowe – Dz.U.2019.0.993 t.j. – Ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym

1. Osoba udzielająca pierwszej pomocy albo kwalifikowanej pierwszej pomocy, osoba wchodząca w skład zespołu ratownictwa medycznego, osoba udzielająca świadczeń zdrowotnych w szpitalnym oddziale ratunkowym, dyspozytor medyczny podczas wykonywania swoich zadań oraz wojewódzki koordynator ratownictwa medycznego wykonujący zadania, o których mowa w art. 29 wojewódzcy koordynatorzy ratownictwa medycznego ust. 5, korzystają z ochrony przewidzianej w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1600 i 2077 oraz z 2019 r. poz. 730) dla funkcjonariuszy publicznych.
2. Osoba, o której mowa w ust. 1, może poświęcić dobra osobiste innej osoby, inne niż życie lub zdrowie, a także dobra majątkowe w zakresie, w jakim jest to niezbędne dla ratowania życia lub zdrowia osoby znajdującej się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.

Art. 162. Nieudzielenie pomocy – Dz.U.2019.0.1950 t.j. – Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny

§1. Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§2. Nie popełnia przestępstwa, kto nie udziela pomocy, do której jest konieczne poddanie się zabiegowi lekarskiemu albo w warunkach, w których możliwa jest niezwłoczna pomoc ze strony instytucji lub osoby do tego powołanej.

Art. 4. Obowiązek podjęcia działań dla powiadomienia o stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego – Dz.U.2019.0.993 t.j. – Ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym

Kto zauważy osobę lub osoby znajdujące się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego lub jest świadkiem zdarzenia powodującego taki stan, w miarę posiadanych możliwości i umiejętności ma obowiązek niezwłocznego podjęcia działań zmierzających do skutecznego powiadomienia o tym zdarzeniu podmiotów ustawowo powołanych do niesienia pomocy osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.

Art. 93. Nieudzielenie pomocy ofierze wypadku – Dz.U.2019.0.821 t.j. – Ustawa z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń

§1. Prowadzący pojazd, który, uczestnicząc w wypadku drogowym, nie udziela niezwłocznej pomocy ofierze wypadku,
podlega karze aresztu albo grzywny.
§2. W razie popełnienia wykroczenia o którym mowa w §1 orzeka się zakaz prowadzenia pojazdów.

Partnerzy Strategiczni

Partnerzy

Media o Budce Życia